Yağmurun uykusu,Rüzgarın kuytusu...

Beethoven - Sonata ksiezycowa eşliğinde...lütfen:)

...güzeldir...Yani yağmurlu bir havada miskin miskin oturup, uzandığınız kanepeye hafifçe kaykılıp, sesi kısılmış TV karşısında elimizden düşmek üzere olan bir dergi ya da kitapla öylece kalıvermek...İçimizin geçmesi. Hatta belki rüya bile görmek...Sonra çalan bir telefonla, kapı zili ile uyanmak...Herneyse işte, sonra tekrar sıcak battaniye altına geri dönmek...Mevsim itibari ile hemen hemen herkes aynı şeyi hissediyor. Evden çıkmamak ya da eve kaçmak. 

Uyumak istemek....Gözler bir açma-kapama düğmesi değil maalesef... Kapattığınızda düşüncelerinizi de susturamıyorsunuz. An'ları, görüntüleri, sesleri durduramıyorsunuz. O yüzden uykuya geçiş anı da kafanızdaki gürültü ile oranlı...Ne kadar çok; o kadar geç ya da bir o kadar zor. Eğer yatağınızı sevdiğinizle paylaşmıyorsanız en yalnız olduğunuz zamandır uykuya geçiş öncesi ve en çok o esnada çıkar durak'lama anları. Yıllar öncesinin bir görüntüsü alıverir sizi, aslında unuttuğunuzu sandığınız bir konuşmaya götürür. Anımsarsınız kurduğunuz cümleleri ve yeni cümleler eklersiniz...Keşke bunu da söyleseydim'in bir tezahürüdür aslında. Kendinizle başlar kavganız ve bir anda kendinize gelirsiniz uzayıp giden hayali diyaloğun bir yerinde... Hani skeçlerde tek başına oynanan tavla gibi; bir bu tarafa geçer zar atar, bir diğer tarafa zıplar kapı alır...Tıpkı bunun gibi kendiniz söyler, karşınızdaki size yine sizin düşlediğiniz "en güzelinden" bir yanıt verir... Tuhaf bir oyundur. 

Bu sadece geçmiş için değil, gelecekte olabilecek bir konuşma için de geçerlidir. Sevgilinizle, patronunuzla, annenizle, iş arkadaşınızla yapmanız gereken bir konuşma öncesi gerçekleşen bir prova. O kadar etkilidir ki düşünceler, kalbinizin atışını arttırabilir. Sizi kızdırabilir. Aşık edebilir. Utandırabilir. Sıkıntıya sokabilir ya da cesaretlendirebilir. Düşüncelerin ruhumuza ve bedenimize etkisinden kurtulmak istediğimizde uyumak isteriz en çok.Vakitsizce...Kendimize sarılmak, kendimizi sarmak için belki de. Oysa uyandığınızda bıraktığınız yerdesinizdir. Çünkü kendinden kaçamaz insan. 

Huzurlu bir uykunun çok da müsait olmadığı bir coğrafyada olmak ya da kendi sınırlamız içinde huzuru yakalayamamış olmak uykunun kevgire dönmesine neden olurken, çift kişilik yaşamınızda ve paylaştığınız yatağınızda tavana bakma sebebinizdir asıl yalnızlık anları. Sorunun yanıtı hep yukardadır ya ondan. Yıllar önce de tahtaya kalkardınız, soru sorulur ve siz tavana bakardınız. Bilmediğinizdendir o. Ancak büyüdüğümüzde oluşan cevapsız sorular, bilmediğimizden değil, bilmek istemediğimizdendir. 

Kendinden "kaçmak" ister insan  en çok ve en çok da kendinden "kaçamaz" insan. 

Sorularınızın yanıtını bulmanız, bulduğunuz yanıtları önce kendinize yüksek sesle söylemeniz ve düşüncelerinizi eyleme dönüştürebilmeniz dileği ile...