KARINCA...

Mutluluk veren BÜYÜK, HAYAT için "küçük şeyler" birazdan...

burda...:) demiştim...

Bu kızarmış ekmek kokusunu aldığımda bana hissettirdiklerinin ardından bir liste hazırlamaya karar verdiğim an'dı.

Üzerinden tam 1 hafta geçmiş. Araya telefonlar, yapılacak işler,sohbetler, endişeler ve beklentiler girdi. O liste hazırlanamadı ve ben yalancı çıktım.Telafi ederim nasıl olsa rahatlığı vardı belki de. Hem o "küçük şeyler"i  görebilen, korna sesleri arasında bile Nilden'inim deyimi ile "Vici Vici" kuşlarını duyabilen, doğan günle; "Vay be bugün de uyandım" deyip şükreden, sevdiklerinin kıymetini onlar hayatta iken vermeye çalışan ve baharda önüne bakarak yürüyen ben değil miydim? 

Nasıl olsa listem uzundu ve sadece bir yerden başlamam yeterli idi. Liste yapmak ve bunları kendime hatırlatmak istemiyorum şu an. Yani şimdi değil. Hiç de sırası değil gibi. Bilirsiniz işte; dallı budaklı cümlelerle hazırlanan, üstünde kelebeklerin uçuştuğu bir listem vardı oysa, şöyle başlıyordu kafamda; Sabah kuşlarının sesi, denizin dalgası, kedimin hırıltısı, eve geldiğinizde kapıyı annenizin açması, deli gibi acıkmışken hazır bir sofraya konmak, patlamak! üzereyken yaptığınız wc ziyareti, züğürt kaldığınız anda cebinizden çıkıveren bir miktar! para...bla bla bla. Çoğunuzun yaşadığı, bildiği, tahmin ettiği, farkında olduğu veya olmadığı şeyler işte...Küçük şeyler.

 1 hafta...Uzun bir süre...Her şeyin değişebileceği kadar uzun bir süre...

(Chopin ile başladığım yazıya tam da şu an da bir Manhattan Transfer "Java Jive" molası verdikten sonra Chopin Waltz No.7 ile devam...)

Uyku...Stand by durumu...henüz değil.

.

.

.

Toplayamıyorum!

1 dk.

Hani kazalar var ya 1 an'lık...Saniyenin bilmem kaçta birinde değişen hayatlar...Uzatmaya gerek yok işte... Herkesin derdi kendine BÜYÜK...Küçük şeyleri göremez olduğunuz bir süreç...Önceliklerin değiştiği...Her şeyin anlamsız olduğu, bildiğiniz ama hep ötelediğiniz gerçek! Başınıza gelmeden bilemeyeceğiniz sayısız ve tarifsiz dert...Allahım neler var dediğiniz an'ların hatırlanması gerektiği. Yine de beterin beteri var yaklaşımın hafifletmediği...

En çok ne üzer? Sizi en çok ama en çok ne üzer? Giden sevgili, kaybedilen bir sınav, ihanet, ikiyüzlülük, yalan, hayal kırıklığı, boş yere heba olan hayatlar, dökülen kanlar, haksızlık, karşılıksız kalanlar, kaybettikleriniz... 

Dökülecek ne de güzel gözyaşlarımız var. Aradığımız huzur, noter huzurunda değil! ve her şey bir SÜRE...

Tam da herşey ne kadar da yolunda, çok mutluyum dediğiniz anda, bir rapor...bir tahlil sonucu...Beklenen ama kondurulmayan... Gerçeğin yaklaşma, nefesini ensede hissetme an'ı... O'nsuz bir hayatı hayal bile edemediğiniz,şu an içerde melek gibi uyuyan...Yapayanlız kalma korkusu... O'nun kokusu...Hiç kimse de bulamayacağınız...O'nun kokusu...

(Bir nefes daha... Bırakmıştım oysa...)

Sonsuza kadar kalacak olan bir yara...

Kimsenin saramayacağı, kimsenin dolduramayacağı kocaman bir boşluk...

Ne ilkim ne  de son...

Ve herkes yaşadı veya yaşayacak sırayla...

....

Sözün bittiği yerdeyim...

Nafile.

Bu arada ilkbaharda kaldırımların arasından pırtlayan yuvalarıyla... bütün yaz ayaklarımızın altında olan HAYAT'larıyla "KARINCA"lar yüzündendir;

önüme bakarak yürüyüşüm... O küçük, küçücük şeyler yüzünden...Bu baharda da öyle olacak ve HAYAT benim için de devam edecek. Bilmem... ...Sanırım edecek...

Hep öyle olmuyor mu?