Sevgilim…
Ya da artık sana ne dememi istiyorsan? Diyebilir miyim peki,
sence dilim varır mı?
Sevgilim…
Meğer her ayrılık sevdiğin bir şairin intiharı gibiymiş. Beden
kendini sonsuza gömüyor, sadece dizeler ve duygular kalıyor
geriye.
Bir metin okumuştun sonra, sen mi yazmıştın alıntı mıydı hatırlamıyorum, keşke bir satırını hatırlasam. Buğday nasıl
makarna oluyor, demiştim. Oluyormuş meğer, her şey
olabiliyormuş. Şimdi dalgalar başka kıyılara vuruyordur
lacivert bedenlerini. Peki senin omuzların nasıl?
kendini sonsuza gömüyor, sadece dizeler ve duygular kalıyor
geriye.
Şu anda, tam da şu anda, ruhumu silkeleyen öpüşünü hatırlamaya çalışıyorum. Olmuyor. Gözümün önüne o sahil kasabasındaki evde
-sahi neresiydi orası?-
teninin bilgeliğini katarak yaptığın domatesli makarna geliyor. Komik değil mi? Gül o zaman,
sen hep gül. Dalgalar denizde dans ediyordu, senin omuzların kıpır kıpırdı.
-sahi neresiydi orası?-
teninin bilgeliğini katarak yaptığın domatesli makarna geliyor. Komik değil mi? Gül o zaman,
sen hep gül. Dalgalar denizde dans ediyordu, senin omuzların kıpır kıpırdı.
Bir metin okumuştun sonra, sen mi yazmıştın alıntı mıydı hatırlamıyorum, keşke bir satırını hatırlasam. Buğday nasıl
makarna oluyor, demiştim. Oluyormuş meğer, her şey
olabiliyormuş. Şimdi dalgalar başka kıyılara vuruyordur
lacivert bedenlerini. Peki senin omuzların nasıl?
Sevgilim…
Meğer her ayrılık cesur bir bedelmiş. Ama şu
anda hatırlayamasam da
sakın dudaklarını unutmamı bekleme benden. Bir diyet gerekiyorsa eğer, artık
makarna yemem.
anda hatırlayamasam da
sakın dudaklarını unutmamı bekleme benden. Bir diyet gerekiyorsa eğer, artık
makarna yemem.
Komik değil mi? Gül o zaman,
sen hep gül…
sen hep gül…
Yekta Kopan
fİL uÇuŞu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder